Aliye Berger- Gravür Aşkı

& FISILTI 

Frida Kahlo ve Diego Rivera’nın aşkı, tutku, fırtına ve yaratıcı bir patlamanın birleşimiydi. İkisi de Meksika’nın en büyük sanatçılarıydı, ama birbirlerine duydukları aşk sadece sanatlarında değil, ruhlarında da izler bıraktı. İlk tanıştıklarında, aralarındaki çekim anında varoluşlarının sınırlarını zorlayacak bir bağın başladığını kimse tahmin edemezdi.

Frida, Diego'nun her fırça darbesine duyduğu hayranlığı, tuvallere dökerken, Diego’nun gözlerinde kaybolan Frida’nın içindeki özgürlüğü ve tutkuyu gördü. Onlar, birbirlerine karışan, adeta birbirlerinin ruhunda kaybolan bir ilişkiyi yaşadılar. Birlikte geçirdikleri her an, her öpücük, her tartışma bir sanat eserine dönüştü; ancak bu eserler yalnızca tuvalde değil, kalplerinde de resmediliyordu.

Ama her aşkın bir bedeli vardır ve onların aşkı da acıyla, ihanetle, egolarla yoğruldu. Frida, Diego’nun başka kadınlara olan ilgisini, kalbinde hissettiği keskin acı ile yaşadı. Diego, Frida’nın güçlü kişiliği karşısında sarsıldı, ama onu terk etmeye hiç cesaret edemedi. Birbirlerine duydukları tutku, karşılıklı yaralarını ve çatışmalarını derinleştirdi, ama bir o kadar da güçlendirdi. Aşkları, bir tutku fırtınasıydı; her şiddetli rüzgar, onları bir adım daha birbirlerine yaklaştırdı.

Frida, Diego’nun portrelerinde kendini buldu. Onunla olan aşkı, acısı ve tutkusunu her fırça darbesiyle sanatına yansıttı. Diego, Frida’nın yaralı ruhunun derinliklerine daldı, onun cesaretini ve özgürlüğünü izlerken, bir yandan da onu kendi içsel çatışmalarına hapsederken, ona olan tutkusundan hiç vazgeçmedi. İkisi de birbirlerinin içinde kaybolmuş, ama bir o kadar da birbirlerini yaralamışlardı.

Aşkları, yalnızca bir duygudan ibaret değildi; her ikisi de birbirlerinin sanatında, hayatlarında, yaralarında var oldular. Birbirlerinin yaralarını iyileştirirken, bir yandan da kendi içlerinde derin bir yaraya yol açtılar. Frida ve Diego’nun aşkı, ateşli bir çarpışmanın, sonsuz bir döngünün parçasıydı. Ve bu aşk, bir ömre bedeldi, çünkü hiç durmaksızın yanarak onları var etti.

Birbirlerine duydukları tutku hiçbir zaman bitmedi, ama bir zaman sonra farklı şekillerde var olmaya devam etti. Frida’nın "Diego ve Ben" adlı tablosu, aralarındaki ilişkinin her yönünü; aşkı, acıyı, tutkuyu ve bağlılığı birleştiren bir semboldü. Frida ve Diego’nun aşkı, sadece bir duygudan ibaret değildi; o, bir sanatın, bir varoluşun ve bir fırtınanın simgesiydi.

Bu aşk, ne tam bir barışa ne de tam bir savaşa yol açtı. Ancak her ikisi de, birbirlerine dokundukça kendilerini buldular. Ve dünyaya, aşkın ve sanatın nasıl yan yana var olabileceğini, acı ve tutkuyla nasıl şekillendiğini gösterdiler.

Ardından kulağında bir şarkı fısıldamaya başladı: 

FISILTI